هنر مثل خوره است و هنرمند مثل جذام
مردم از او درگریزند نه به خاطر زشتی که در صورت دارد بل به خاطر عیبی که خود در سیرت دارند. به منطق یا شهود فهمیده اند او زشتی را می شناسد و از آن اجتناب می کند پس دور می شوند پیش از آن که رانده شوند

و هنرمند تنها می ماند و عالمی رنج از دیده ها و دریایی بغض از ناگفته ها